Girizgâh

Hayata dair söz söylemeye tecrübem ne kadar yeter, haddimin hududu nerede biter, kelimelerim ardı ardına döküldükçe husule gelen ahenk ne denli cezbedicidir? Zihnimde bu suallere karşı esaslı bir cevaba henüz rastlamadım. Çokça vakit aradım. Bulamadıkça eleştiri oklarını kendime yönelttim ve yürüdüğüm yola daha sıkı sarıldım. Öğrenme ve düşünme âdeta bir derya. Bu deryaya daldıkça heybeme yüklediklerim arttı lakin yüklenmeye niyetlendiklerimin devasa hâli günden güne gözüme daha ihtişamlı görünmeye başladı. Bu ihtişama meyletmenin muntazam bir keyif var. Fâninin ömrüne sığmayacağının ızdırapla yüzüne çarpılması bu yolun en acı mecburiyeti zannımca. Bu keyif ve mecburiyet arasında başta sorduklarım dimağımı müşkül bir hâle soktu. Tecrübemin, onu kâğıda dökmeye yeltendirecek haddin ve bunları aktarımımdaki estetiğin özeleştirimde müsaade ve geçer not alması hayli güç. Bunun yegâne sebebi uçsuz bucaksız diyarların ufak bir parçası olmaktan öteye nasıl geçileceğine pek aklımın ermemesi. Bu vaziyet bana epeydir oldukça cüretkâr gelir. Öte yandan bu vaziyetin ömrüm nihayete erene dek sürmeyeceğini iddia edemem. Hatta bir taraf seçme mecburiyetinde kalsam süreceğinden yana tavır alırım. Zihnimde uçuşan bu düşünceleri bir kenara bıraktım ve bu muhabbete giriştim.

Yazmayı meziyetten öte mesuliyet ve mecburiyet addediyorum. Bilgiye ve tecrübeye ulaştığımız vakit onu kullanmak kadar paylaşmak gibi bir vazifeyi de üstleniriz. Kullanmazsak yahut paylaşmazsak müktesebatın yüzü asık kalır, bir nebze de ziyan olur. Bunlar muhtelif biçimleri var. Öğrendiğiniz sizi bir mucize dönüştürecek anahtar olabilir, böylece insanlığa damga vurabilirsiniz yahut size yalnızca keyif verebilir. İkisinin arasında salt bir mukayese yapmak pek mümkün değil. Beklentiler, tercihler, nitelikler devreye girer; vaziyet karmaşık ve öznel bir hâl alır. Paylaşmanın hanesinde sayılacak usullerden biri, zannımca en kıymetlisi, yazmaktır.

Bu satırlar edindiğimi paylaşma vazifemi yerine getirmek amacıyla, iddiadan ve ispattan uzak, sade ve şahsi bir girişimimdir. Kâğıt üzerinde iki çift laf etmek istediğim mevzular var. Üzerinde mütalaa etmekten keyif aldığım meselelerde ulaştığım durakları kâğıda dökmek niyetindeyim. Böylece yazmanın öğreticiliğinden faydalanmış olacağım ve karmaşık düşüncelerimin berrak bir biçimde oluşturduğu portreyi görme arzuma erişebileceğim. Satırlarımda bir parça sohbet edasını korumak isterim. Bazı yazıların tamamen insanın kendiyle sohbetinin bir örneği olduğu fark edilebilir.

İddiadan uzak bir yerde konumladığım aşikârdır. Zira yaşamın bazı parçalarına dokunmak niyetim buralardaki noksanları tamamlamak, hataları onarmak değildir. Satırlar arasında gezinenleri ikaz etmek, onlara yaşamlarında yanlarında taşıyabileceği tavsiyelerde bulunmak, yollarını ışıtmak gibi bir niyetten de uzağım. Yalnızca yıllar birbirini kovaladığında bir gün geçmişimi kefeye koymak istersem bakış açımdaki perspektif hakkında sağlam bir delil oluşturmak istiyorum. Gayet tabii yazdıklarım az evvel maksadımın dışında sıfatıyla sıraladıklarıma sebebiyet verebilir. Buna mâni olmak gayretinde değilim. Hatta bunlara vesile olması bahtiyarlık ve iftihar kaynağım olabilir.

Ufak sayılabilecek yaşlardan beri yazmak üzere sarf ettiğim çaba henüz emekleme merhalesindedir. Bir ihtimal ebediyete irtihal edene dek bu payede eğleşecek fakat ben bir adım öteye taşıyabilmek için her daim gayret edeceğim. Bu gayretin can damarı tekrar tekrar denemektir. Tekrar tekrar deniyorum epey vakittir. Bu satırlar deneme -belki de nihayetinde yanılma- aşamalarından biridir. Katiyen fazlası değil.